Uzun süredir yazmayı planladığım yazıyı şu anda trende nostaljik bir Milano gezisinden sonra yazmaya karar verdim. 6 Mart 2017 de İtalya Milano’ya master yapmaya geldim. Amacım sadece 2 yıl kalmak, sonra da hemen dönmekti( şu anda neredeyse 4,5 senem bitti ve İtalya’da başka bir şehirde çalışıyorum). Bu süreçte İtalya’da ,Türkiye’nin aksine herşeyi kendim tek başıma hallettim. Her başardığımda da kendime güvenim arttı. Ama herşey tabii ki de kolay olmadı. Hiç bilmediğiniz bir ülkede düzene uyum sağlamak, yeni bir düzen kurmak oldukça zor. İtalya’da sistem sizin sabrınızı zorlar. Oldukça yavaştır ve beklemek bazen can sıkıcı olur. Ama günün sonunda her zaman işleriniz çözülür, sadece zaman alır. Mesela oturum izni kartınızı almanız yaklaşık 6 ay sürer.
İtalya’da devlet üniversitelerin çoğu burs verir ve burslar karşılıksızdır. Bursu alabilmek için bazı belgeleri caf ofisi denen bir yere verirsiniz, hesaplamalar yapılır sonra okul burs durumunuzu online açıklar. Ben de ilk sene başvurdum. Sonuçlar açıklandı ve bir baktım alamamışım. Herkes mail at dedi, attım da. Bir gün geçti dönüş yok. Bu arada itiraz için de bir haftam var. Sonra sabahın köründe öğrenci işlerine gitmeye başladım. İtalya’da böyle ofisler sabahtan ve haftanın bazı günleri çalışır. İlk başta halledemezsin dedi ofistekiler ve beni başlarından savdılar. Sonra başkasına sordum ve böyle bir hafta neredeyse bütün günler orada vakit geçirdim. En sonunda ofiste çalışanlar benden sıkıldı ve işimi halletti. Maalesef öğrenci işleri ofisine gitmeyip sadece mail atan arkadaşlarım alamadı. Bu tecrübe ile anladım ki İtalya’da koşturmadan, işin peşine düşmeden sonuç almak zor.
